Jammer dat Beatrice vd Poel het niet voorleest

Zo mooi!

Grotendeels autobiografisch. Door de manier van voorlezen klinkt het een beetje emotieloos. Ik ben niet stuk van het taalgebruik.

Op zich een goed verhaal. Het eerste gedeelte dan. Ik vond het heel erg akelig te lezen dat de schrijfster iedereen bij naam en toenaam noemt. Haar eigen verliefdheid opdringt als een soort van dickpic en zich niet kan voorstellen dat iemand het niet als een geschenk ervaart. Twee therapeuten, die haar situatie behoorlijk goed doorhadden, niet serieus nam en iedereen, die niet precies aan haar bizarre verwachting voldeed, wegzette. Een eyeopener, maar geen fijne. Vervelend en nasaal voorgelezen. Overigens heel foute titel; de natrap was een betere geweest.

Het neemt je mee met zijn eenvoudige complexiteit waarin je verstrikt raakt om je vervolgens los te scheuren. Goed boek, bijzonder einde.

Geschreven als een kinderboek door de erg korte zinnen. Helaas niet goed voorgelezen.

Ik had moeite met de stem van Carrie Slee. Zij klonk soms gehaast,niet erg prettig.

De boeken van Carry blijven een voorbeeld van hoe iemand zich knap omhoog kan werken ondanks zo’n verdrietig leven/jeugd…

Niet fijn luisteren, ik heb m afgezet...

Zo hee, Carry Slee rekent hier wel heel erg af met mensen uit haar verleden. Ze heeft natuurlijk een heel slechte jeugd gehad maar is bepaald ook geen makkelijk iemand zeg! Als dit tenminste allemaal echt autodbiografisch is, maar die indruk werkt het wel. Toch is het een heel boeiend en intrigerend verhaal en ik heb het achter elkaar uitgeluisterd. Het feit dat Carry Slee het boek zelf voorleest vind ik echt wel iets toevoegen. Vooral omdat ze klinkt als een aardige dame die aan een stel kinderen een spannend verhaal voorleest. Dit werkt heel ontregelend.